Epilog - Bye Bye.

† Luanna † 
music

   Słysząc wiwaty pozostałych uczniów, staję się zła, ponieważ prawdopodobnie nikt nie zamierza tego przerwać. To wszystko trwało do czasu, kiedy dziekan nie postanowił się zjawić. Dziękowałam w duszy osobie, która postanowiła go poinformować. 

- Co do cholery myślicie, że się tutaj wyprawia? To nie jest pieprzone widowisko - krzyczy profesor Victor i wszyscy postanawiają się rozejść. Zostaję, ponieważ chcę wiedzieć jak sprawy pójdą. Niall otrzepuje swoją koszulkę i nie wygląda na zdenerwowanego. Woah, chciałabym być choć w połowie wyluzowana jak on. Harry po prostu stoi, nie wygląda na to, że jest wzruszony obecną sytuacją. Poprawia włosy, które osunęły mu się na czoło i posyła mi uśmiech. 

- Niall to twoja trzecia nagana, wygląda na to, że bardzo chcesz stąd wypaść - mówi całkiem spokojnie profesor. Blondyn przygryza wargę i wzrusza ramionami. 

- Nie dopuściłbyś do tego, tato - co. do. kurwy. Czy to jest pieprzony sen? To jest jak, niemożliwe. Niall jest dosyć arogancki, a profesor jest... poukładany. Nie próbowałam już dłużej podsłuchiwać ich rozmowy, więc wróciłam do swojego pokoju przemyśleć kilka spraw.

~

   To był ciężki tydzień wypełniony gęstą atmosferą. Rozmawiałam jedynie z moim kuzynem oraz Taylorem, ponieważ Diana wznowiła swój sojusz z Harry'm. Miałam problem ze zrozumieniem obecnej sytuacji, w której się znalazłam. Mam na myśli, to złe kiedy musisz wybierać pomiędzy przyjaźnią z dzieciństwa, a chłopakiem, który przysparza cię o szybsze bicie serca. To staje się niemal niemożliwe, nie chcąc zranić żadnego z nich. 

- Więc chcesz mi powiedzieć, że wyjeżdżasz? - słyszę zdenerwowany głos Taylor'a. Wzruszam bezradnie ramionami, ponieważ ta decyzja wydaję mi się najlepszą z opcji.

- Dziekan z Manchesteru zgodził się bym dołączyła, ponieważ rok studencki jeszcze się nie zaczął - słyszę trzask drzwi. To sprawia, że czuję się źle, ale w naprawdę dobrym stopniu udaje mi się to ukryć. 

  Pozostałą część dnia pozostaję w akademiku, pakując rzeczy oraz oglądając filmy z Kylie. Byłam trochę niemile zaskoczona wieścią, że żaden z moich przyjaciół nie postanawia mnie odwiedzić. Jednak mimo wszystko wydaje się to lepszym pomysłem. Wszystko odbędzie się bez zbędnych łez.

  

  ~ 4 lata później ~

  Nie zostałam w Nowym York'u jeśli pytasz. Udało mi się spokojnie dostać do Manchesteru, zmienić numer telefonu i zapomnieć o przeszłości. Tak, nie utrzymuję kontaktu z Taylorem oraz Dianą, uhm z resztą też nie. Wiem, że postąpiłam źle, dziecinnie i możesz mi mówić jak złą osobą jestem, mimo wszystko uważam swą decyzję za rozważną. Spotkałam innych, równie wspaniałych ludzi.

Zakładam na stopy obcasy i udaję się na ceremonię zakończenia studiów by odebrać swój dyplom. Słyszę samochód mojego chłopaka, więc wychodzę z mieszkania, Yeah, w końcu udało mi się znaleźć kogoś odpowiedniego. Luke i ja znajdujemy się na tym samym uniwersytecie, ale na zupełnie innych kierunkach. Przypomina Niall'a, ale to nie jest powód dla którego z nim jestem. Lub przynajmniej udało mi się to wmówić. Zamykam za sobą drzwi i widzę opierającego się o maskę samochodu Luke'a, wygląda gorąco w idealnie dopasowanym garniturze. Oplata moją talię i składa pocałunek na moim czole. To jest ta rzecz, która odróżnia go od Harry'ego czy Niall'a. Jest delikatny i czuły, nigdy nie pozwoliłby by stało mi się cokolwiek złego.
- Hej - uśmiecham się. Wsiadam do jego czarnego mercedesa i włączam muzykę. Jestem zadowolona słysząc pierwsze akordy naszej ulubionej piosenki Adama Lamberta.
- To niesamowite, że uda nam się dzisiaj odebrać dyplomy - Luke głaszcze moje udo co jest uspakajające. Jestem niesamowicie zestresowana. Przyjeżdża nawet moja matka, nie chcę by krytykowała mnie przed moimi znajomymi.
- To podniecające - cieszę się. Chwytam jego dłoń i głaszczę jej powierzchnię kciukiem. Jestem teraz szczęśliwa, jest mi lepiej bez żadnych problemów. Jasne, nie raz chciałam skontaktować się z Taylor'em, ale patrząc na to z perspektywy czasu, dobrze że jednak tego nie zrobiłam.
- Jesteśmy na miejscu księżniczko - słyszę jego delikatny głos. Wychodzę z samochodu i biorę głęboki oddech widząc tłumy. To zdecydowanie będzie długi wieczór. Odszukuję wzrokiem mojej rodziny i jestem zaskoczona widząc moją matkę w pierwszym rzędzie rozmawiającą z rodzicami mojego chłopaka. To stresujące. Podchodzę spokojnie ciągnąc za sobą Luke'a.
- Cześć - witam się uśmiechając się sztucznie. Jestem zdziwiona, kiedy moja matka przyciąga mnie do swojej klatki piersiowej przytulając mnie. To duża niespodzianka.
- Jestem strasznie dumna kochanie - szlocha, a ja nie wiem w jaki sposób powinnam się zachować. Prawdopodobnie po prostu chce pokazać jak świetną matką jest przed rodzicami mojego chłopaka. Przewracam oczami w stronę mojego brata, a on chichota pod nosem.
- Jak idzie ci z Caspar'em? - pytam go, a on diametralnie zmienia wyraz twarzy. To zdecydowanie nie wróży nic dobrego.
- Nie chcę o tym rozmawiać - odpowiada spuszczając głowę. Zajmujemy miejsca, ponieważ dziekan wszedł właśnie na podest, do końca ceremonii pozostajemy cicho.

  Jestem niesamowicie podekscytowana, kiedy trzymam dyplom w dłoni, a rodzice nie mogą wyjść z zachwytu. 

- Czy powinienem się do ciebie zwracać pani psycholog? - pyta Luke, a ja śmieję się.

- To byłoby cholernie gorące - przytulam go, a on układa głowę na moim ramieniu. Joe podchodzi do mnie i stara się mi się coś przekazać, ale jednocześnie gasną wszystkie światła. Na sali zastała ciemność, a dłonie Luke'a przestają dotykać moją talię. Staram się zlokalizować kogokolwiek, ale natrafiam jedynie na pustą przestrzeń przede mną. Ktoś nagle oplata mnie rękoma, a ja jestem pewna, że to nie mój chłopak. 

- Kim jesteś? - pytam. 

- Twoim największym koszmarem. 

~

Jak już się pewnie domyślacie to jeszcze nie koniec. 

Druga część będzie kontynuowana na tym blogu, bohaterzy już są gotowi, polecam się z nimi zapoznać.

Przepraszam za długą przerwę, szkoła przerosła mnie.

Ale jestem stęskniona za pisaniem, więc będę teraz robić to częściej.

Mam mnóstwo nowych pomysłów.

Kocham was ♥

illy. 

5 komentarzy - next